Αριστοτέλης
384-322 π.Χ.
Η
κρυφή αρμονία της Λογικής πράξης
§1
Εισαγωγικές
υποτυπώσεις
Ι. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, το τοπίο
της νεοελληνικής πολιτείας χαρακτηρίζεται από αχαλίνωτο αμοραλισμό και ασυγκράτητο
παραλογισμό. Η φαυλοκρατία δεν
έχει προηγούμενο από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους. Πρόκειται, στ’ αλήθεια,
για μια ιδιότυπη φαυλοκρατία ως προς
τα εξής σημεία, μεταξύ άλλων: νοσηρή
άσκηση εξουσίας από πολιτικούς σακάτηδες·
αμόρφωτο και ιδεοληπτικά άρρωστο
πολιτικό προσωπικό με σαφή δείγματα ψυχασθενικής συμπεριφοράς. Ανυπόληπτο και ανίκανο για δημιουργία
στην προσωπική του ζωή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αναζητεί το νόημα της ζωής του μέσα
στους σκοτεινούς θαλάμους της πολιτικής διακυβέρνησης, ακόμη κι αν αυτή-εδώ το
εκθέτει ως υπηρέτη ξένων προς τη χώρα συμφερόντων.
ΙΙ. Όταν ο Αριστοτέλης αφιέρωνε
τη ζωή του στον θεωρητικό/πρακτικό αγώνα ενάντια στον κόσμο της πολιτικής φαυλότητας, δεν σκεφτόταν
μόνο για τη δική του εποχή, αλλά και για την εκάστοτε σύγχρονη εποχή. Γι’ αυτό
και ο λόγος του ισχύει και σήμερα στο ακέραιο. Σύμφωνα λοιπόν με το φιλόσοφο, η
λογική πράξη συνδέεται με την
πραγμάτωση της ηθικής αρετής.
Η τελευταία δεν νοείται απλώς σε ατομικό επίπεδο, αλλά θεμελιωδώς στον πολιτικό βίο.
Αναλογικά δεν συνδέεται τόσο με κάποιες αρχές ή κώδικες ηθικής συμπεριφοράς όσο
με θεμελιώδεις αρχές ορθοφροσύνης.