Nietzsche: Ο Υπεράνθρωπος και ο άνθρωπος

 

Fr. Nietzsche

1844-1900 

Ο Ζαρατούστρα κατεβαίνει στους ανθρώπους

 «Η δική μου φόρμουλα για το μεγαλείο σε έναν άνθρωπο είναι το amor fati: ότι κανείς δεν θέλει να είναι τίποτα άλλο από αυτό που είναι, ούτε στο μέλλον, ούτε στο παρελθόν, ούτε σε όλη την αιωνιότητα».

                                              Ecce Homo, «Γιατί είμαι τόσο έξυπνος», 10 

§1

Ως γνωστόν, στον πρωταρχικό Πέρση Ζαρατούστρα βρίσκουμε να επινοεί την έννοια του καλού και του κακού ως έναν αιώνιο πόλεμο ανάμεσα στα αντίθετα. Από την πλευρά του ο Νίτσε, στον δικό του Ζαρατούστρα μοχθούσε να δείξει ότι πρέπει να υπερβούμε τις έννοιες του καλού και του κακού. Για τον φιλόσοφο, ο ιστορικός Ζαρατούστρα αντιπροσωπεύει αυτό που μπορεί να επιτευχθεί μέσω της βούλησης για δύναμη, και η πεποίθησή του ότι κάθε άτομο είναι υπεύθυνο για τη μοίρα του είχε χτυπήσει τη χορδή του Νίτσε.

Τι είναι η πλατωνική φιλοσοφία;

 

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

 1. Η παρουσία του Σωκράτη

     Είναι αλήθεια πως  ο Πλάτων επηρεάστηκε τόσο βαθιά και καθοριστικά από τον Σωκράτη, ως το κατ’ εξοχήν πρόσωπο της φιλοσοφικής πράξης, ώστε αποφάσισε να αφοσιωθεί αποκλειστικά και πλήρως στη φιλοσοφία. Ο κύριος επομένως χαρακτήρας της φιλοσοφικής εργασίας του Πλάτωνα έχει ως αρχή και βάση τις κατευθυντήριες γραμμές της φιλοσοφικής δραστηριότητας του Σωκράτη. Εξάλλου, πριν από τον Πλάτωνα, δεν υπήρχε άλλο σημαίνον φιλοσοφικό πρόσωπο σαν τον Σωκράτη με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της διδασκαλίας του. Όλα τούτα βέβαια δεν σημαίνουν ότι μπορεί να αποδοθεί όλη η φιλοσοφική διαδρομή και δραστηριότητα του Πλάτωνα στον Σωκράτη. Αναμφίβολα, τα τυπικά και θεμελιώδη χαρακτηριστικά της πλατωνικής σκέψης δεν έχουν καμιά σχέση με το γράμμα της σωκρατικής διδασκαλίας. Από την άλλη πλευρά πάλι, ο Πλάτων δεν παύει να ανιχνεύει διαρκώς τη ζωτική σημασία του έργου και της μορφής του Σωκράτη. Και προς τούτο δεν διστάζει να προχωρήσει πέρα ​​από την ορισμένη κληρονομιά που «κληρονόμησε» από τον δάσκαλο, διατυπώνοντας αρχές και θεωρίες που ο Σωκράτης, είναι αλήθεια, δεν είχε διδάξει ποτέ, αλλά που θέλουν να εκφράσουν αυτό που ο ίδιος ενσάρκωσε. Υπό ένα ευρύ πνεύμα, συνεπώς, θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς βάσιμα ότι η πλατωνική έρευνα τείνει εν πολλοίς να λάβει τη μορφή μιας δυναμικής ερμηνευτικής της φιλοσοφικής προσωπικότητας του Σωκράτη.