Ξενοφάνης: πώς σκέπτονται οι άνθρωποι τον θεό και τον κόσμο;

 

Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος

570–480 (περίπου)

 

Φιλοσοφική θεολογία και πρακτικός βίος

§1

Ποιος ήταν ο Ξενοφάνης; Ήταν ένας ποιητής-φιλόσοφος, ενταγμένος για την ιστορία της φιλοσοφίας στον κύκλο των Προσωκρατικών στοχαστών και δημιουργός ενός πλούσιου σε ιδέες έργου. Σύμφωνα με τον Jeager  είναι «ο θαρραλέος πρωταθλητής της αλήθειας», με το νόημα του πνευματικού αγώνα, με τον οποίο έθετε υπό ριζοσπαστική κριτική το σύνολο της μυθικής παράδοσης και κατά το πνεύμα αυτό εγκαινίασε τη φιλοσοφική συζήτηση για την έννοια της ενότητας του όντος. Έτσι οδηγήθηκε στην αμφισβήτηση εκείνης της εδραίας παράδοσης, που εκπροσωπούσε θεμελιωδώς ο Όμηρος αλλά και ο Ησίοδος. Αυτοί, κατά τον ίδιο, νομιμοποίησαν την ανθρώπινη κακία, καθώς απέδωσαν κάθε κακό του ανθρώπινου βίου στους θεούς:

Αριστοτέλης: τι είναι μεταφυσική;

 

Αριστοτέλης

384-322 π.Χ.

 

Φιλοσοφία και Μεταφυσική

 

1. Ποια σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στη φιλοσοφία και τη μεταφυσική; Πρόκειται για ένα ερώτημα, που πότε έμμεσα και πότε άμεσα απασχόλησε τη φιλοσοφική σκέψη από τη συστηματική της έναρξη, κυρίως από τον Πλάτωνα, έως και σήμερα.  Στην κορυφή όλων των μορφών της Γνώσης βρίσκεται η φιλοσοφία, την οποία ο Αριστοτέλης, ακολουθώντας τον Πλάτωνα, εννοεί ως φιλία της σοφίας, ήτοι ως έρευνα της σοφίας. Η αρχή της φιλοσοφίας είναι η απορία και ο θαυμασμός, καταπώς μας λέει ο Πλάτων στον Θεαίτητο (155d) και ο Αριστοτέλης στο έργο του Μετά τα φυσικά  (A, 2, 982b). Η φιλοσοφική απορία λοιπόν είναι η εκδήλωση της αγάπης για τη σοφία. Ποιο περιεχόμενο δίνει ο φιλόσοφος στην έννοια της σοφίας;

Πλάτων: Φιλοσοφία και Ζωή

 

Πλάτων

 

§1

 

Οι σωκρατικοί Διάλογοι του Πλάτωνος

 

Συμβαίνει συχνά να επισκιάζεται η πρωτοτυπία των πρώιμων διαλόγων του Πλάτωνος, των λεγόμενων σωκρατικών, από το μετέπειτα έργο του, αλλά και από το γεγονός ότι η αξία τους συνδέεται με συγκεκριμένα ερωτήματα και νοήματα, που τα όριά τους κινούνται συνήθως σε ιστορικά, κατά κάποιο τρόπο, δεδομένα. Πράγματι, ο Πλάτων, περισσότερο από κάθε άλλο σωκρατικό διανοητή ή συγγραφέα, επένδυσε τους  πιο πολλούς σωκρατικούς διαλόγους σε ένα ιστορικό πλαίσιο, ως τη βάση για τις πρώτες διαλεκτικές του αναζητήσεις. Αυτό που επιτυγχάνει, μεταξύ  άλλων, ο φιλόσοφος είναι να φιλοτεχνήσει, ευθύς εξαρχής, μια ισχυρή εικόνα διαλόγου ανάμεσα στον Σωκράτη και τους συνομιλητές του. Μια εικόνα, που εκκινεί από ένα διαλέγεσθαι, με κυρίαρχο πρόσωπο τον Σωκράτη, και αποβλέπει σε μια βήμα προς βήμα συγκρότηση της φιλοσοφικής ανα-σκόπησης ή φιλοσοφικού μεταστοχασμού της πλατωνικής σκέψης.

Hegel, Φαινομενολογία του πνεύματος-διαλεκτική του Όλου

Γκέοργκ Χέγκελ

1770-1831

 

Το αληθές είναι το Όλο

§1

 

Είναι κοινός τόπος πως η φιλοσοφία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει παρά σε έναν ανοικτό κόσμο. Όσο πιο ανοικτός αποβαίνει ένας τέτοιος κόσμος, τόσο πιο επιτακτικά τείνει να ανταποκρίνεται προς την αλήθεια ως το Όλο. Πώς κατανοείται τούτη η αλήθεια; Μια ιστορικά δικαιωμένη απάντηση μας δίνει σχετικά ο Χέγκελ:

 

«Το αληθές είναι το Όλο. Αλλά το Όλο είναι μόνο η ουσία που φτάνει στην τελείωσή της μέσα από την ανάπτυξή της. Για το Απόλυτο πρέπει να πούμε ότι ουσιαστικά είναι αποτέλεσμα, ότι στο τέλος μόνο ό,τι είναι στ’ αλήθεια και πως σ’ αυτό ακριβώς συνίσταται η φύση του, να είναι δηλ. ενεργώς πραγματικό, υποκείμενο ή ένα αυτογίγνεσθαι»

Δ. Σολωμός: το ποίημα και το νόημα

 

Διονύσιος Σολωμός

1798-1857

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι:

Λόγος του ποιητικού φωτός

  

    Η ποιητική σύνθεση Ελεύθεροι Πολιορκημένοι ανήκει στα έργα της ποιητικής ωριμότητας του ποιητή, η οποία συνδέεται με την τρίτη περίοδο (1833–1849) της συνολικής του δημιουργίας.

     

      Τρία διαφορετικά Σχεδιάσματα:

           Το Α΄ Σχεδίασμα (1829–1830) άρχισε να απασχολεί τον ποιητή ήδη      από το 1829.

           Το Β΄ Σχεδίασμα τον απασχόλησε για μια δωδεκαετία (1833–1844).

           Το Γ΄ Σχεδίασμα (1844–1849):

           αναφέρεται πολύ λίγο σε εξωτερικά στοιχεία και συναφείς λεπτομέρειες,

και συνδέεται με τη στροφή του Σολωμού από το 1844 προς θεωρητικές-φιλοσοφικές αναζητήσεις.

     Συνολικά το έργο του Σολωμού χωρίζεται σε τέσσερις περιόδους:

Πρώτη περίοδος (1818–1823): εδώ εντάσσονται ποιήματα στα ιταλικά και  ορισμένα στα ελληνικά.

Δεύτερη περίοδος (1823–1833): τότε γράφτηκε ο κύριος όγκος του ελληνόγλωσσου έργου του ποιητή.

Τρίτη περίοδος (1833–1849): εκτός από τους  Ελεύθερους Πολιορκημένους (Β΄ και Γ΄ σχεδίασμα) σε τούτη την περίοδο ανήκουν επίσης ο Κρητικός και ο Πόρφυρας.

Τέταρτη περίοδος (1849–1857): επιστροφή στην ιταλική γραφή με ανολοκλήρωτα σχεδιάσματα σε στίχο ή σε πεζό.

    

Levinas: Η οπτική της Ύπαρξης

 

Emmanuel Levinas

1906-1995

 

Είναι και Ύπαρξη

§1. Ο Levinas είναι ένας από τους πρώτους φιλοσόφους που παρουσίασε στη Γαλλία τα έργα του Husserl και του Heidegger. Ως προς τον πρώτο θα εξετάσει τη θέση του για επιστροφή στα ίδια τα πράγματα και για την εγκατάλειψη του δυισμού μεταξύ Είναι και φαίνεσθαι. Ως προς τον Heidegger θα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στο Είναι και στη θεμελιώδη θέση της οντολογίας. Είναι αλήθεια πως η φιλοσοφία του Levinas από τη μια πλευρά προϋποθέτει τη θεμελιώδη οντολογία του M. Heidegger, ενώ από την άλλη αναδύεται ως εναλλακτική προς αυτή προβολή. Αυτό που ο Γάλλος φιλόσοφος έχει κοινό με τον Heidegger, από την άποψη ευρύτερων προθέσεων και σκοπών, είναι ότι επιχειρεί και ο ίδιος να σκεφτεί ό,τι ως τώρα δεν έχει εισέλθει στο κέντρο του φιλοσοφικού στοχασμού. Τούτο σημαίνει ότι δεν αρκείται απλώς να αντικρούσει ό,τι έχει πει ως τώρα ο Heidegger για το Είναι, αλλά να προχωρήσει πέρα απ’ αυτό. Όπως λέει ο ίδιος:

Πλάτων: η φιλοσοφία ως διαλεκτική του βίου

 

Πλάτων

428/27‒348/47 π.Χ.

Γοργίας:

Ποιοτική διαφορά ρητορικής και φιλοσοφίας

 §1

Ο Γοργίας του Πλάτωνος είναι, αναμφισβήτητα, ένα από τα πιο σπουδαία έργα του. Η σημασία των ζητημάτων που πραγματεύεται σχετίζεται ουσιωδώς με τον χρόνο της σύνθεσής τους.  Κατά πάσα πιθανότητα, ο φιλόσοφος το έγραψε σε μια αποφασιστική στιγμή της ζωής του, σε εκείνη δηλ. που ο ίδιος στρέφεται ολοκληρωτικά προς τη φιλοσοφία και εγκαταλείπει οριστικά τις βλέψεις του προς ενασχόληση με την πολιτική. Όλα δείχνουν πως στον Γοργία επιχειρεί να αιτιολογήσει θεωρητικά την παραίτησή του από την ενεργό πολιτική και τη διαδρομή του στο μονοπάτι της φιλοσοφίας. Ο άδικος θάνατος του Σωκράτη τον επηρέασε καθοριστικά στην αποκλειστική αφοσίωσή του στη φιλοσοφία και στην «πολεμική» του αντιπαράθεση με τα θεμέλια και την ουσία της τρέχουσας πολιτικής. Σε αυτόν τον διάλογο επιχειρεί, μεταξύ των άλλων, να παρουσιάσει τον Σωκράτη τόσο ως εχθρό των Τριάκοντα όσο και ως πολέμιο των δημαγωγών. Οι Τριάκοντα ήταν ορατοί τύραννοι, ενώ οι δημαγωγοί, υπό έναν «δημοκρατικό» συνήθως μανδύα, ήταν συγκαλυμμένη τυραννία, άρα, υπό ένα ευρύτερο πνεύμα, πιο επικίνδυνη από την ορατή τυραννία, καθώς αποπλανούσε τον εσωτερικό κόσμο των πολιτών και έτσι τους μετέτρεπε σε εθελόδουλους, ήτοι