Παναγιώτης
Κονδύλης
1943-1998
Απόφαση
και κοσμοεικόνα
§1
Πώς ορίζει την απόφαση ο Π. Κονδύλης; Ως «πράξη
ή διαδικασία
αποκοπής
ή αποχωρισμού
(γερμανικά: Ent-scheidung), από την οποία προκύπτει μια κοσμοεικόνα
κατάλληλη να εγγυηθεί την ικανότητα προσανατολισμού την αναγκαία για την
αυτοσυντήρηση»[1].
Για να υλοποιείται μια τέτοια –ή και οποιαδήποτε– πράξη προϋποτίθενται ως
κύρια, ανάμεσα σε πολλά άλλα δευτερογενή, δυο τινά: ένα υποκείμενο και ένα αντι-κείμενο.
Το μεν πρώτο αποφασίζει, το δε δεύτερο υπάρχει αντι-κειμενικά ως ένας ανομοιογενής
κόσμος που για τον λογισμό, τα ενδιαφέροντα ή τα
συμφέροντα του υποκειμένου, γενικώς για το αυτοσυντηρούμενο Είναι του συγκεκριμένου
υποκειμένου, άρα και για την εικόνα, την αντίληψη που τούτο εδώ έχει για τον
κόσμο, δεν απηχεί ή δεν εξυπηρετεί εξειδικευμένα νοήματα, καθορισμένες βλέψεις,
προσανατολισμούς ή ανάγκες, γενικώς το βουλησιαρχικό, το προς αυτοσυντήρηση ή
το κοσμοθεωρητικό του πράττειν. Αυτή η αντικειμενική κατάσταση, σε κάθε
περίπτωση, προϋπάρχει, είναι πρωταρχική-αρχέγονη κατάσταση, χωρίς ιδιαίτερες
επεξεργασίες, η οποία αποκτά πιο ειδικά νοήματα και εκτυλίσσεται περαιτέρω σε
έναν πιο οργανωμένο, πιο τακτοποιημένο και έτσι πιο αξιόπιστο ή αποδεκτό
κόσμο για το ίδιο το υποκείμενο από τις
αποφάσεις, ήτοι την Απόφαση του τελευταίου τούτου. Αυτή η Από-φαση προορίζεται να χωρίσει, να αποκόψει
διαμερίσματα, τμήματα, ενδογενή στοιχεία του δεδομένου προκαταρκτικού κόσμου
και να τα μοιράσει πρωτίστως σε ενδιαφέροντα και μη-ενδιαφέροντα. Στη
βάση αυτού κυρίως του διαχωρισμού, της κατάταξης ή της διευθέτησης, απαρτίζει
το υποκείμενο ένα πρώτο, πρό-χειρο σχέδιο της κοσμοεικόνας ή της κοσμοθεωρίας
του.
§2
Η Απόφαση, ως έννοια, είναι μία και
τείνει να νομιμοποιείται ως κοσμοθεωρία, κοσμοεικόνα εν
γένει. Οι αποφάσεις όμως είναι
πολλές και μας παραπέμπουν σε εξίσου πολλές κοσμοθεωρίες ή κοσμοεικόνες.
Γιατί είναι πολλές; Επειδή υπάρχουν πολλά υποκείμενα αποφάσεων με αντιστοιχία σε ένα σύνολο προκαταρκτικών
κόσμων. Ετούτο το σύνολο έχει τον
χαρακτήρα αυτού που υπάρχει αντικειμενικά και το οποίο, ως αντικειμενικά
υπαρκτό, «δονείται» εκάστοτε από τους φαινόμενους κόσμους
που κατασκευάζει
η απόφαση του υποκειμένου. Ετούτοι οι
φαινόμενοι κόσμοι είναι οι δυνατοί κόσμοι της κοσμοθεωρητικά προσανατολισμένης απόφασης
του υποκειμένου και της ερμηνευτικής της/του προοπτικής. Με δεδομένο ότι η απόφαση,
καθότι πράξη αποκοπής, είναι λιγότερο ή περισσότερο βιασμός του αντικειμενικά
υπαρκτού, το πεδίο δράσης του υποκειμένου καθορίζεται σχεδόν ασφυκτικά
από τα όρια αυτής της απόφασης και της κοσμοεικόνας της. Το υποκείμενο
συναναστρέφεται τόσα όσα του προσφέρει αυτή η κοσμοεικόνα. Κατασκευάζει εχθρούς
και φίλους δυνάμει της τελευταίας τούτης. Τούτο σημαίνει ότι εχθροί και φίλοι
συνάπτονται με ανάλογες αποφάσεις –εκ μέρους του υποκειμένου– για υπεράσπιση,
προβολή, καθίδρυση της κοσμοεικόνας του. Σημαίνει, κατ’ επέκταση, ότι η
κοσμοεικόνα είναι ο μάρτυρας και ο ρυθμιστής της ταυτότητας του υποκειμένου.
Άρα και ο αγώνας για την υπεράσπισή της είναι απόφαση αυτοδικαίωσης, κάτι που
του επιτρέπει κατά κανόνα να βλέπει μόνο πώς θα μπορεί να βρίσκει την ανύψωσή
του μέσα στην κοσμοεικόνα και όχι πόσο ίσως υπολείπεται του αληθινού εαυτού
του.
