Εκ-Μηδενισμός
του δικτατορικού «δημοκρατισμού»
§1
Μας προειδοποιεί έγκαιρα και πολύ ευφυώς ο Νίτσε:
«Ο μηδενισμός στέκεται προ των θυρών: από πού μας έρχεται αυτός ο πιο φρικτός από
όλους τους φιλοξενούμενους;»[1].
Η έλευση
του μηδενισμού είναι ένα μη-αμφισβητήσιμο πλέον γεγονός της ανθρώπινης
ύπαρξης και της διαμονής της μέσα σε μια α-νοηματική ζωή. Ο Νίτσε διακρίνει, εν-τοπίζει
κυριολεκτικά αυτή την έλευση υπό ένα προοπτικιστικό βλέμμα: ο
μηδενισμός, ως η ριζική απόρριψη της αξίας, του νοήματος, του
επιθυμητού-Είναι του ανθρώπου[2],
δεν είναι τωρινό γεγονός ή φαινόμενο, αλλά έρχεται από τα βάθη της ανθρώπινης
ιστορίας, βιώνεται στο παρόν ως αναπόφευκτη επικράτηση του Μηδενός πάνω
στη ζωή και προχωρεί ακάθεκτος προς το μέλλον. Επειδή για τον Νίτσε δεν
υπάρχουν απλώς γεγονότα, αλλά ερμηνείες γεγονότων, ο υπό συζήτηση μηδενισμός,
υποστηρίζει ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος, δεν γεννιέται και δεν ξαναγεννιέται
από τη διαφθορά της κοινωνίας ή από την ένδεια που τη χαρακτηρίζει, ή ακόμη από
μια ψυχική, σωματική και διανοητική κούραση, αλλά πρωτογενώς έχει να κάνει με
μια εντελώς συγκεκριμένη ερμηνεία: την «χριστιανική-ηθική
ερμηνεία»[3].
Εάν παρακολουθήσει κανείς, δίκην παραδείγματος, αυτά που διαμείβονται σήμερα
μεταξύ του θεσμισμένου χριστιανισμού της Ελλάδας και των αγράμματων αφισοκολλητών
της πολιτικής, δίνει απόλυτο δίκαιο στο Νίτσε. Από την πλευρά της θρησκείας
προτάσσεται το υλικό και όχι το ηθικό ζήτημα, δηλ. τα οικονομικά και
εξουσιαστικά-ιδεολογικά-ιδεοληπτικά τους προνόμια και όχι η έννοια και η
πράξη του θείου που ενυπάρχει μέσα στον άνθρωπο, επειδή είναι σκεπτόμενο
ον, και όχι μέσα στο ζώο, όπως με περισσή αλήθεια αποφαίνεται ο Χέγκελ. Από την
πλευρά των αφισοκολλητών προτάσσεται η διαιώνισή τους στην εξουσία και ο
αχαλίνωτος καιροσκοπισμός τους.