Πόσο
δημοκρατική είναι η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία»;
§1:
Σε μια χώρα και σε μια ώρα, όπου
ο πολιτικός παλιμπαιδισμός πρώην αφισοκολλητών και νυν διπρόσωπων εξουσιαστών, εξίσου άχαρων και επικίνδυνα καθεστωτικών με τα προηγούμενα απάνθρωπα σχήματα, καλά
κρατεί, κάθε λόγος περί αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» συνιστά πολιτική ύβρη. Γιατί; Επειδή νομιμοποιεί ένα δεσποτικό καθεστώς ματαιόδοξων πολιτικών, που αντισταθμίζουν την απουσία ιδίας προσωπικότητας με τις
πιο νοσηρές μορφές άσκησης εξουσίας και με την ολική καταστροφή ενός ολόκληρου
λαού. Έτσι αναδύεται, ως κυβερνώσα δύναμη, μια «ανεστραμμένη Λογική» (Χέγκελ), που δεν αφήνει κανένα λουλούδι
αυτονομίας και αυτό-ανάπτυξης της κοινωνίας
να ανθίσει. Οι κλειστές ομάδες ανίκανων πολιτικών έχουν εμφυτευθεί παντού και
νέμονται την εξουσία μαζί με όλο το συγγενολόι τους, αρματωμένες με την
περιθωριοποίηση των πιο ζωτικών δυνάμεων της ανθρώπινης κοινότητας. Δείχνουν να
απολαμβάνουν τη χλιδή της κυριαρχίας τους,
γιατί αισθάνονται πως δεν κινδυνεύουν από οποιαδήποτε αυτόνομη παρουσία του λαού: με τη λογική της πολιτικής «αντιπροσώπευσης»
έχουν μετατρέψει τα ζωντανά του κύτταρα σε ψευδολογικές
κλίμακες ενός μαζοκοινού και μιας μαζοκοινωνίας, που απλώνεται απειλητικά
ενάντια στη θεσμοθέτηση μιας αξιοπρόσεκτης αυτονομίας του αυθεντικού σώματος της
κοινωνίας. Ένα τέτοιο άπλωμα-ρίζωμα τρέφεται από τον πολλαπλασιασμό «εκπροσώπων»-«αντιπροσώπων» μιας βουβής μάζας στους διάφορους
πολιτικούς, πολιτισμικούς, βουλευτηριακούς, κρατικούς, επιστημονικούς θεσμούς.
§2:
Η
νοσηρότητα και ο μηδενισμός σε επίπεδο πνευματικού
κεφαλαίου έχει ανοίξει διάπλατα το δρόμο στην επικράτηση ενός όχι λιγότερο νοσηρού και μηδενιστικού πολιτικού και οικονομικού κεφαλαίου. Η νοσηρότητα του
δεύτερου είναι εμφανέστατη, μεταξύ άλλων, στο γεγονός ότι οι πάμπλουτοι κατά τη
δεξιά τους τσέπη παίζουν με την εξαθλίωση του πλήθους στον χώρο της αριστερής
τσέπης: το ιλαροτραγικό τώρα της πολιτικής
σκηνής απορροφά κάθε υποταγή και κάθε κυριαρχία. Ο πολιτικός ωφελιμισμός των νεοσυντηρητικών δυνάμεων εξουσίας που επενδύουν στα παλιά ερείπια
με τη μάσκα του προοδευτισμού και του αριστερισμού είναι το σύμπτωμα, το σημείο που συγκεντρώνει όλο το νόημα και το πνεύμα της μετανεωτερικής
εποχής μας. Η δύναμη πια δεν
βρίσκεται ούτε στην κοινωνία ούτε σε καμιά αξιακή κλίμακα ανθρώπων και
πραγμάτων ούτε καν στην ίδια τη νέο-νεοφιλελεύθερη «δημοκρατική» αντιπροσώπευση.
Απεναντίας είναι πανταχού παρούσα ως ύπουλη
ιδιοποίηση, εκμετάλλευση της πραγματικής ποσότητας
του λαού, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύσει. Σύμφωνα με τον
Καστοριάδη, η αυθεντική δημοκρατία, ήτοι η άμεση δημοκρατία, συνυφαίνεται με την αυτονομία της κοινωνίας και τη ριζική, ως εκ τούτου, αμφισβήτηση κάθε είδους ετερονομίας. Μια
τέτοια αμφισβήτηση μπορεί να προέλθει από τις ανθρώπινες δυνάμεις, που
συνειδητά πραγματοποιούν το δύσκολο Φαινομενολογικό
τους ταξίδιˑ τουτέστι εκκινούν από την παιδευτική –με
τη στενή και την ευρεία έννοια– συγκρότηση εαυτών και των άλλων ως πολιτών,
δημιουργών και όχι ως οπαδών, αγελαίων κοπαδιών. Τα πιο αντιαισθητικά –και
συναφώς αμοραλιστικά– κοπάδια εκδηλώνονται ως χειροκροτητές καταστροφικών
πολιτικών εντός και εκτός βουλευτηρίων.
§3:
Γιατί
η «δημοκρατική» αντιπροσώπευση συνιστά ετερονομία και θάνατο της ελεύθερης ζωής
και σκέψης; Επειδή αποτελεί μια επινόηση,
μια φενάκη δημοκρατίας. Εάν
δημοκρατία, στην αυθεντικότητα της έννοιας, σημαίνει εξουσία του δήμου, δηλαδή «εξουσία
που δεν δέχεται κανένα περιορισμό όσον αφορά τη νομοθεσία» (Καστοριάδης:
Χώροι του ανθρώπου, σ. 190) και που δεν στηρίζεται σε αντιπροσώπους,
αλλά σε άμεσα, διά κλήρου ή με τη σειρά εκλεγμένους
πολίτες (ό.π.), και μάλιστα ανακλητούς,
τότε η αντιπροσώπευση κυοφορεί χάσμα,
σχίσμα ανάμεσα στον εκλεγμένο
εκπρόσωπο και τον εκλέγοντα πολίτη. Ο εκπρόσωπος, ως ενεργό πλέον υποκείμενο
εξουσίας νομοθετεί ανεξέλεγκτα με βάση τα δικά του ιδιοτελή συμφέροντα,
διορίζει εδώ κι εκεί συγγενείς, φίλους και αποτυχημένους πολιτευτές, αρκεί να
λειτουργούν ως πιστοί υπηρέτες του. Απεναντίας, ο πολίτης-ψηφοφόρος
παρακολουθεί το εκτυλισσόμενο πολιτικό-συμφεροντολογικό κουκλοθέατρο παθητικά: είτε «θαυμάζει»
τους πολιτικούς του βοσκούς και τους ακολουθεί άκριτα, είτε αγανακτεί και
περιμένει μετά από τέσσερα χρόνια να εκφραστεί δια της άσφαιρης-ακίνδυνης ψήφου,
εάν δεν εξαπατηθεί κατ’ εξακολούθηση ως την ημέρα της ψήφου. Γράφει σχετικά ο
Καστοριάδης: «…η αντιπροσώπευση είναι μια αρχή
ξένη προς τη δημοκρατία… Από τη στιγμή που υπάρχουν μόνιμοι “αντιπρόσωποι”,
η πολιτική εξουσία, δραστηριότητα και πρωτοβουλία έχουν αφαιρεθεί από το σώμα
των πολιτών για να ανατεθούν στο περιορισμένο σώμα των «αντιπροσώπων» –οι
οποίοι τις χρησιμοποιούν για να στερεώσουν τη θέση τους και να δημιουργήσουν
συνθήκες για να επηρεάζουν, με πολλούς τρόπους, την έκβαση των προσεχών εκλογών»
(ό.π., σ. 191).
Η αληθινή όψη και κόψη της δημοκρατίας
βρίσκεται σε ευθεία οντο-λογική αντίθεση με τον σκοταδισμό της «αντιπροσώπευσης»,
καθώς η τελευταία ως εκ της φύσεώς της συνιστά εξουσιαστική παγίωση της φιλόδοξης
και κατ’ εξοχήν βάρβαρης ατομικότητας, ενάντια στην πραγματική ελευθερία του
ατόμου.
