Η τραγωδία της πολιτικής ως αυταπάτη
1. Το πολιτικό στοιχείο με τις εκδηλώσεις του, τις ποικίλες τροπές του, τα πάθη, τις ελπίδες, τις διαψεύσεις του κ.λπ. αποδεικνύεται ολοένα και πιο παράλογο.
2. Μια ανεστραμμένη λογική φαίνεται να διέπει την άσκηση της πολιτικής, πράγμα που δηλώνει είτε την ολοσχερή ανεπάρκεια των εγκατεστημένων στην εξουσία ή τη συνειδητή, εκ μέρους τους, στρέβλωση των πάντων για ίδιον όφελος. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για τραγωδία της πολιτικής, η οποία βιώνεται ως αυταπάτη.
3. Είναι τραγωδία, επειδή συμβαίνει απουσία πραγματικού πολιτικού λόγου και αποτελεσματικών πολιτικών πρακτικών, τούτη δε η απουσία αντισταθμίζεται με αναπαλαίωση χρεοκοπημένων πολιτικών βεβαιοτήτων.
4. Όσο η πολιτική και οι πολιτικοί προτάσσουν ως εθνική πολιτική την εν λόγω αναπαλαίωση, η τραγωδία βιώνεται ως αυταπάτη.
5. Πώς γίνεται αισθητή αυτή η βίωση; Με την επεξεργασία νέων μύθων πάνω στην τέφρα των παλαιών και με την ανατολή νέων πολιτικών «αστέρων» μετά τη δύση των παλαιών.
6. Η αντικειμενική πραγματικότητα ωστόσο ακολουθεί τη δική της λογική. Οι καλλιεργούμενοι μύθοι καταλήγουν να είναι ξεθωριασμένοι, γιατί και αυτοί που τους κατασκευάζουν, όσο ανόητοι κι αν είναι, ενεργοποιούν το ένστικτο αυτοσυντήρησης και ελεεινολογούν πρότερες συμπεριφορές τους. Έτσι και οι νέοι «αστέρες» τάχιστα γίνονται διάττοντες.
7. Τι μας λέει η λογική της πραγματικότητας; Πως καμιά ομάδα ή παράταξη αχυρανθρώπων δεν μπορεί να ενσαρκώσει τη λαϊκή κυριαρχία ως αυθεντική πράξη ελέγχου της εξουσίας.
8. Όλοι οι αχυράνθρωποι είναι και αυτοί εκλεγμένοι, ωστόσο δεν παύουν να είναι αχυράνθρωποι. Τι σημαίνει αυτό; Εκείνο που έλεγε ο Μαρξ: Το καθολικό δικαίωμα ψήφου, από μόνο του, δεν παρέχει στον λαό τη δυνατότητα να ελέγχει την εξουσία, να επιλέγει τους καλύτερους, να γίνεται ο ίδιος πρωταγωνιστής. Απλώς τσαλαπατιέται κάθε τέσσερα χρόνια μέσα στο κοινοβούλιο.
9. Το ζητούμενο λοιπόν παραμένει: Πώς μπορεί η απόφαση του λαού να τροποποιεί, κυριολεκτικά να ανατρέπει προς όφελός του γενικού συμφέροντος την εκάστοτε σαθρή πολιτική κατάσταση;
10. Το ερώτημα ασφαλώς δεν βρίσκει απάντηση στην κενή συνθηματολογία και την αναποτελεσματική πρακτική της καθεστωτικής «αριστεράς» που ποδοπατεί οτιδήποτε το αστικό εξ ονόματος ενός ακαθόριστα μελλοντικού μετα-αστικού και επιτείνει ως το άπειρο την πολιτική αυταπάτη, άρα διαιωνίζει την τραγωδία της πολιτικής.
11. Μαρξική σκέψη και καθεστωτικές «αριστερές» αντιλήψεις είναι δύο ασύμβατα μεγέθη. Η κοινωνία και το άτομο, στη σκέψη του Μαρξ, δεν στέκονται ως αφηρημένες έννοιες ή ως αφηρημένα όντα το ένα απέναντι στο άλλο, κάτι που συμβαίνει με την καθεστωτική λογική της τρέχουσας «αριστεράς», αλλά τελούν σε αμοιβαία διαμεσολάβηση.
12. Στις εποχές μας αυτή η διαμεσολάβηση μπορεί να εκπληρώνεται, κατά το μάλλον ή ήττον, ως φιλοσοφικό-πολιτικό αίτημα μάχης, ως το κοινωνικο-οντολογικό γνώρισμα του γίγνεσθαι που διέπει όλα τα επίπεδα της ζωής και το οποίο στη σημαία της πολιτικής του έκφρασης γράφει: εάν κανείς δεν ελπίζει, δεν θα βρει το ανέλπιστο, εφόσον δεν θα υπάρχει έρευνα και οδός (Ηράκλειτος).
13. Το πιο πάνω συνεπώς ερώτημα δεν περιμένει κάποια έτοιμη απάντηση από τα μαγειρεία των παντοειδών γραφειοκρατικών μηχανισμών, αλλά τίθεται και αξίζει να τίθεται ως ένα νεύμα προς συνειδητή συμπόρευση με εκείνο το ιστορικό γίγνεσθαι που αποδομεί τις σύγχρονες μυθολογίες και τις θεότητές τους και μας διανοίγει στην πραγμάτωση του όχι ακόμα κοινωνικού μας Είναι.
