MARTIN HEIDEGGER
Από την εμπειρία της σκέψης 1947
(Aus der Erfahrung des Denkens)
μτφρ. Δημ. Τζωρτζόπουλος
Ανάμεσα στα ψηλά έλατα …
Ι
Οδός και ισορροπία,
Πόρος και λόγος
Συναντώνται στην ίδια πορεία.
Όδευε και κόμιζε
Αστόχημα και ερώτημα
Στο δικό σου μοναδικό μονοπάτι.
ΙΙ
Όταν το εωθινό φως σιωπηλά προβαίνει πάνω από τα βουνά …
Το σκοτείνιασμα του κόσμου δεν φθάνει ποτέ στο φως του Είναι.
Ερχόμαστε πολύ αργά για τους θεούς και πολύ νωρίς για το Είναι.
Το ποίημα του Είναι, που μόλις άρχισε, είναι ο άνθρωπος.
Να οδεύεις προς ένα αστέρι· μόνο αυτό.
Σκέπτεσθαι είναι ο περιορισμός σε μια μόνο σκέψη που κάποτε
θα σταθεί σαν ένα αστέρι στον ουρανό του κόσμου.
ΙΙΙ
Όταν μπροστά από το παράθυρο της καλύβας ο ανεμοδείκτης τραγουδάει
μέσα στην επερχόμενη καταιγίδα …
Εάν το θάρρος του σκέπτεσθαι πηγάζει από την αξίωση του Είναι,
τότε ευδοκιμεί η γλώσσα της μοίρας.
Μόλις έχουμε το Πράγμα στα μάτια μας μπροστά και την ακρόαση του
λόγου στην καρδιά μας, τότε το σκέπτεσθαι ευημερεί.
Λίγοι άνθρωποι είναι αρκετά εκπαιδευμένοι, ώστε να διακρίνουν ανάμεσα
σε ένα αντικείμενο μάθησης και σε ένα Πράγμα της σκέψης.
Η υπόθεση του σκέπτεσθαι θα ήταν πιο ευοίωνη,
εάν ήδη υπήρχαν σ’ αυτό αντίμαχοι και όχι απλοί
αντίπαλοι.
IV
Όταν σε έναν από τη βροχή ανταριασμένο ουρανό αίφνης
γλιστρά μια ηλιαχτίδα πάνω από τα σκοτεινά λιβάδια …
Ποτέ δεν πάμε εμείς προς τις σκέψεις. Αυτές έρχονται προς
εμάς.
Αυτή είναι η προσήκουσα ώρα της συνομιλίας.
Η ώρα της ευφροσύνης στο συντροφικό διαλογισμό.
Αυτός δεν προβάλλει πολεμικές γνώμες ούτε ανέχεται τις
ενδοτικές συναινέσεις. Σταθερό παραμένει το σκέπτεσθαι
στον αγέρα του Πράγματος.
Από μια τέτοια συντροφικότητα μπορεί ίσως να ανακύψουν ορισμένοι
τεχνίτες στην τέχνη του σκέπτεσθαι. Έτσι ώστε κάποιος απ’ αυτούς
απρόσμενα να γίνει δεξιοτέχνης.
V
Όταν στο ξεκίνημα του καλοκαιριού ανθίζουν οι μοναχικοί νάρκισσοι,
κρυμμένοι μέσα στο λιβάδι, και λάμπει το ρόδο των βουνών κάτω από
το σφενδάμι…
Το μεγαλείο του απλού.
Μόνο η διαμορφωμένη εικόνα διαφυλάσσει το όραμα. Αλλά η διαμορφωμένη εικόνα ανήκει στο ποίημα.
Πώς θα μπορούσε ποτέ να μας διαπνέει ενθάρρυνση, εάν θέλαμε να αποφύγουμε τη θλίψη;
Ο πόνος δωρίζει τη θεραπευτική του δύναμη, εκεί που δεν τη
φανταζόμαστε.
φανταζόμαστε.
